کد مطلب:94657 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:131
[صفحه 615] هنگامی كه علی (ع) به قصد جنگ با طلحه و زبیر از مدینه به بصره میرفت، این نامه را برای كوفه نشینان نوشت و بدست پسرش حسن (ع) داد تا به عمار ابن یاسر بدهد پس از حمد و ثنای خدای یگانه، و درود به رسول فرزانه، بدانید كه من چگونگی حادثه عثمان را چنان برای شما بازگو و تشریح خواهم كرد كه شنیدن آن رویداد دهشت انگیز، درست مانند دیدنش باشد مردم، عثمان را بخاطر كارهایش ملامت و نكوهش كردند. من هم- در آن موقع- یكی از مهاجران بودم كه او را كمتر سرزنش مینمودم، و سخت میكوشیدم تا همه را از او راضی و خشنود سازم. اما طلحه و زبیر كوچكترین كارشان نسبت به او، شتاب در كشتنش، و نرمترین رفتارشان، خشونت و طغیانگری بود در این میان عایشه، بی آنكه چون و چند كار را بازشناسد، به ناگهان بر عثمان خشم گرفت. آنگاه گروهی كه بی صبرانه در انتظار كشتنش بودند، او را به قتل رساندند. بعد جملگی مردم بی هیچ كراهت و رعایتی، بلكه با ایمان و اختیار، با من بیعت نمودند شما ای كوفه نشینان، بدانید كه سرای هجرت- یعنی مدینه- ویران گشته و ساكنانش از آنجا بار سفر بسته اند. زیرا در آن دیار آذر فساد و تبهكاری، همچون دیگ جوشان، همه جا را به آتش كشید، پس به یاری خدا بسوی سردار و امیرتان بشتابید و برای پیكار با دشمنان، با همه جان بكوشید
صفحه 615.